اخبار و مطالب خواندنی

در دهه هاى 1970 و 1980 برخى از توفقات بین المللى در زمینه محیط زیست حاصل و برنامه هایى نیز براى اجراى این توافقات تدوین شد. به عنوان نمونه کنوانسیون هایى به منظور حفاظت از محیط زیست دریاهاى مدیترانه ، شمال و بالتیک و دیگر دریاهاى منطقه تشکیل گردید و در شکل دهى تمامى این کنوانسیونها، برنامه حفاظت از محیط زیست سازمان ملل یونپ نقش رهبرى حیاتى ایفا کرد در سال 1972 کنوانسیون دفع مواد زائد که در لندن تشکیل شد چارچوبى را براى محدود سازى دفع مواد زائد سمى (مشتمل بر زباله هاى هسته اى ) به دریاها ارایه نمود. در سال 1973 کنوانسیون بین المللى مارپل براى جلوگیرى از آلودگى دریاها توسط کشتى ها تشکیل شد، در این کنوانسیون در سال 1978 به دنبال اعتراضات روبه رشد عمومى در مورد آلودگى مکرر دریاها توسط نفتکشها استحکام و اعتبار بیشترى یافت . در سال 1979 کشورهاى اروپایى و امریکاى شمالى با امضاى توافقنامه آلودگى فرامرزى هوا با دامنه گسترده مصمم شدند تا تولید گازهایى چون دى اکسید سولفور و دیگر آلاینده هایى که ایجادگر آلودگى هوا و بارانهاى اسیدى هستند را محدود سازند. در سال 1985 کنوانسیون وین براى حفاظت از لایه ازون تشکیل شد و دو سال پس از آن نیز پروتکل مونترال به امضا رسید که محدودیتهاى گسترده اى را بر کاربرد کلروفلرو کربنها و دیگر مواد شیمیایى که مخرب لایه ازون هستند اعمال کرد. در سال 1971 و به دنبال فشارهاى مداوم سازمان غیر دولتى محافظت از محیط زیست ، کنوانسیون رامسر براى محافظت از پرندگان آبى که زیستگاهشان زمینهاى خیس و مرداب (تالاب ) است تشکیل شد و یک سال پس از آن نیز کنوانسیون منع تجارت بین المللى در زمینه گونه هاى رو به انقراض تشکیل گردید. بعدها نیز تعدادى موافقتنامه در زمینه حافظت و نگهدارى گونه هاى
گیاهى و جانورى چون فک و خرس قطبى به امضا رسید علاوه بر این رژیمهاى مستحکمى چون پیمان قطب جنوب و کنوانسیون کاهش شکار نهنگ که با اهداف سود جویانه و اقتصادى وضع شده بودند تغییر ماهیت دادند و در قالب رژیمهاى حافظت از محیط زیست در آمدند. از این رو امضاء کنندگان دو پیمان فوق توافق کردند که به صورت موقت شکار نهنگ و بهره جویى اقتصادى از قطب جنوب را متوقف سازند که این امر حکایت گر چرخش قابل توجه این دو پیمان از اهداف اولیه و اولویت بندى شان بود.